Zuiderzeemarathon 28 november, Ringvaartloop Aalsmeer, Corus Cross Wijk aan Zee en Olne-Spa-Olne 29 november 2009 (v:498)

Jan en Gilles voltooien Zuiderzeemarathon in wind maar zonder regen!

André ziet af in de Ardennen!

Gisteren, zaterdag 28 november 2009, heb ik samen met Gilles de Zuiderzeemarathon van Urk naar Zwolle gelopen. Het was een fantastische dag. We voelden ons gedurende de dag echte VIP’s want Jaap, die zelf niet liep, was zo aardig om ons de hele dag te begeleiden als chauffeur, als bananenaangever, als supporter en als fotograaf. Dat was top, want anders hadden Gilles en ik veel vroeger moeten opstaan en was onze dag lang niet zo goed verzorgd geweest. Heel erg bedankt, Jaap! In Urk werden we ‘s ochtends na een rit in de regen onthaald in een luxe, warme kantine van een visverwerkingsbedrijf met gratis koffie. We zagen ook Andy Foe nog en de burgemeester was er ook. Er waren ongeveer 200 deelnemers die net voor de start tot hun tevredenheid constateerden de hevige regenval even was gestopt. Voor de burgemeester het startschot loste, was er ook nog even een indrukwekkend moment van gezamenlijke stilte, ter nagedachtenis aan de akelige gebeurtenissen eerder deze week rond het overlijden van de Urker jongen Dirk Post. Gilles en ik hadden afgesproken het eerste deel van de marathon vooral niet te hard van stapel te lopen. 5 minuten per kilometer was onze bedoeling en zou gelet op de weersomstandigheden ook goed zijn, maar toch ging de eerste kilometer in 4.35. Er stond een stevige zuidenwind, die maakte dat we op weg naar Zwolle afwisselend tegen de wind in moesten lopen (totaal 9 kilometer) en zijwind hadden. Met 7 graden best zware omstandigheden dus, maar regen hebben we gelukkig niet meer gehad onderweg. Na de eerste kilometer waren de eerste groepjes wel gevormd en Gilles en ik nestelden ons achter in een groepje dat ongeveer 24 minuten per 5 kilometer liep. De eerste 10 kilometer liepen we zo  heerlijk uit de wind en we kwamen bij 5 kilometer in 24.06 en bij 10 kilometer in 47.50 door. Vlak voor Schokland zagen we Jaap aan de kant met zijn fototoestel, wat maakte dat Gilles en ik voor in het groepje gingen lopen om goed op de foto te komen. We liepen niet echt harder, maar het groepje liet ons wel gaan en bleef steeds 50 meter achter ons. Vanaf dat moment zijn Gilles en ik met zijn tweeën gaan lopen tot ongeveer het 25 kilometerpunt. We zaten echt in een flow: we zeiden niks tegen elkaar maar liepen heerlijk geconcentreerd in een tempo van iets meer dan 12 kilometer per uur. Het punt van 15 kilometer passeerden we in 1.11.29 en dat van 20 kilometer in 1.35.20. Bij Ramspol kregen we een tijdje vol de wind van voren, wat maakte dat we meer kracht moesten zetten om tempo te houden. Jaap, die we onderweg telkens aan de kant tegenkwamen, legde ons mooi vast met zijn fototoestel toen we het halve marathonspunt in 1.40.59 bereikten. Zo hadden we de eerste helft al mooi 4 minuten sneller gelopen dan we van plan waren. We voelden ons heel goed, want we haalden samen steeds meer groepjes en lopers in, die min of meer aan het instorten waren. Bij 25 kilometer (in 1.59.02) kregen we aansluiting bij twee mannen die het moeilijk leken te hebben tegen de wind in. Ik nam de kop en heb dat kleine groepje nog een kilometertje aangevoerd. Maar bij 26 kilometer vielen we definitief uit elkaar. De mannen en ook Gilles gingen over op hun eigen tempo en toen ben ik geleidelijk gaan versnellen, omdat ik op dat moment voelde dat ik nog goede benen en kracht had. Vanaf daar ben ik ongeveer 23 minuten per 5 kilometer gaan hollen. Het punt van 30 kilometer passeerde ik in 2.21.56, 35 kilometer in 2.45.04 en 40 kilometer in 3.08.14. Jaap, die steeds aan de kant stond aan te moedigen, zei dat Gilles achter mij nog ook nog heel goed liep. Ik kwam uiteindelijk heel blij over de finish als 13^e overall en als 5^e in de klasse M40+. Mijn eindtijd van 3.18.09 is mijn beste marathontijd sinds de Marathon van Utrecht 3 jaar geleden. Ik was vooral tevreden over mijn beste negatieve split ooit: de eerste helft ging gisteren in 1.41 en de tweede helft in 1.37. Gilles kwam even na mij over de streep, overigens ook erg fris, in 3.22.48. Hij werd 18^e overall en 7^e in de klasse M40+. Ook Gilles was terecht heel tevreden, want hij loopt al zijn marathons in tijden tussen 3.19 en 3.24. Zo werd het voor Gilles en mij, zoals gezegd, een fantastische marathondag, mede dankzij begeleider Jaap! Na afloop smaakten het bier en het eten bij de Chinees heel lekker.
Groetjes, Jan

Na Instanbul voelden de benen nog goed. Zo goed dat ik op het laatste moment ingeschreven heb voor de Zuiderzee marathon. Aanvankelijk liep  ik erg lekker tot rond 26 km m’n kuiten begonnen te krampen. Bij 28 km ben ik zo verstandig geweest om uit te stappen. Al met al een leuke dag gehad. Gelukkig is alles nog heel gebleven en voelen de benen nu weer goed.
Groetjes, Andy

Vandaag heb ik aan de Ringvaartloop meegedaan over een afstand van 10 mijl. Oké, het regende, maar dat ik de enige Kombijer was die meedeed viel mij toch wel wat tegen.
Ik liep de eerste 5 km heel soepel in 20.15, maar dat was met wind mee.Even later kwam een fietser mij tegemoet die zwaaide en verdacht veel op Jan Mulder leek. Verdraaid, het was inderdaad vriend Jan die in de stromende regen vanuit Amstelveen mij tegemoet gefietst was om mij te komen begeleiden, wat een verrassing! De volgende 5 km gingen weer precies in 20.15, maar nu zou het zwaarder worden door een stevige wind tegen. Gelukkig kon ik (een beetje) in de luwte van Jan's brede rug blijven lopen en samen met de coaching en aansporingen kon ik het tempo tot het einde vasthouden.
Mijn eindtijd is 1.05.05 geworden en dat is mede gelukt door de hulp van Jan. Enorm bedankt daarvoor!
 

Hierbij mijn verslag van Olne-Spa-Olne.
Henk Geilen, een Limburgse ultraloper die regelmatig leuke verslagen publiceert op ultraned.org schreef over zijn deelname aan Olne-Spa-Olne in 2007, waarbij hij tweemaal ten val was gekomen, het volgende:
Toch heeft mij dit weer aan het denken gezet; dit is werkelijk een magnifieke loop, hij is loeizwaar door de hoogtemeters (circa 2000 meter omhoog en weer omlaag), de afstand van 66 km doet ook een duit in het zakje en het landschap is geweldig. Maar hij is op het randje van wat nog verantwoord is. Twee punten verdienen afzonderlijke vermelding; de afdaling rond kilometer 40. Je gaat daar ruim 150 meter bijna loodrecht omlaag richting de vangrail van de autobaan. Ik had nog nachtmerries van vorig jaar maar nu ik er weer stond bleek de werkelijkheid zeker niet minder gruwelijk. Daarnaast zit er rond kilometer 49 een stijging waarbij je echt op handen en voeten omhoog moet zien te komen en per meter weer een halve meter omlaag glijdt. Daarnaast is het is werkelijk overal spekglad en er is nergens houvast. En het is bijna een wonder te noemen dat iemand hier zonder ongelukken van afkomt’.
Nou is Henk met 169 marathons en ultra’s, waaronder meerdaagsen in Schotland, Ierland en de Alpen wel wat gewend. Dus toen ik dit op de avond voor mijn vertrek naar de Ardennen las, werd ik niet vrolijk. Temeer daar het de afgelopen dagen veel geregend had en er bij het afhalen van het startnummer op zaterdagavond in het chalet gesproken werd van 20cm modder op sommige plaatsen. De nacht voorafgaande aan de loop lag ik dus behoorlijk te woelen in mijn bedje in de jeugdherberg in een oud kasteel. Mijn ongerustheid werd er niet beter op door te luisteren naar de gehele nacht gestaag vallende regen en de bomen die loeiden in de wind.
De volgende ochtend stonden er toch nog 300 mensen aan de start, waaronder opvallend veel vrouwen. Het valt me trouwens al geruime tijd op dat vrouwen, die wellicht op de kortere wedstrijdafstanden qua kracht bij de mannen moeten inleveren, juist verhoudingsgewijs erg goed zijn waar het om ultralange afstanden gaat, waarbij het minder om een ‘kortdurende’ krachtsinspanning dan om uithoudingsvermogen gaat. Henk Geilen stond er ook en gaf mij het advies ‘Niets forceren, probeer alleen maar te genieten’.
Olne-Spa-Olne is een klassieke Ardennentrail en in niets te vergelijken met wat je in Nederland kunt aantreffen (behalve op sommige plaatsen in Zuid Limburg en in de buurt van Nijmegen). Hoger, steiler, modderiger en woester. Is dit eigenlijk nog wel ‘hardlopen’, vraag ik me af. Het houdt het midden tussen een survival tocht, een lange bergwandeling en een cross. Ik heb plat op mijn buik op modderige hellingen gelegen met een steigingspercentage van 40 procent, mijzelf omhoogtrekkend aan takken, boomwortels en rotsblokken. En maar niet naar beneden kijken waar honderd meter lager een riviertje woest kolkend voortstroomde. Afdalingen over modderpaden (van die vette gele klei) waarbij ik afgebroken takken vóór me in de grond moest steken om te voorkomen dat ik weggleed. En dan die keien, vaak onzichtbaar door modder of gevallen bladeren waardoor ook ik, jazeker, een keer voluit plat voorover viel met een bloedende knie als gevolg. Gelukkig kon ik wel verder, maar was daarna wel wat voorzichtiger. Hardlopen? Nou, met een gemiddelde van 7,23 km/uur en een looptijd van 8:59:31 (inclusief sprintje om binnen de 9 uur te komen J ) ging het niet echt hard. Maar wat wil je ook, als er nergens een vlak stuk is, overal glibberigheid en je hele stukken moet klauteren? OK, ik heb nog een kwartier verloren doordat ik verkeerd gelopen was, maar wat doet het ertoe behalve 2 km extra?
Gelukkig kwam ik Sinterklaas nog tegen in een klein dorpje (zie foto) en nadat Piet me even streng had toegesproken dat ik niet mocht opgeven, heb ik een handvol pepernoten gekregen die me weer nieuwe energie gaven. Dat was nodig ook, want de verzorgingsposten stonden om de 16 km, in de praktijk dus om de twee uur. Een eigen camelback met repen en een fles cola was dus onmisbaar.

Nu ik weer thuis ben kijk ik toch met voldoening op deze toch terug. En ik was al gewaarschuwd door sommigen die er al voor de tweede of derde keer liepen: ‘Tijdens de loop bezweer je: ‘dit never nooit meer’, maar als je straks terugblikt vergeet je de moeilijke momenten en over een jaar…’. Nu maar even een paar dagen niet lopen, want die knie is behoorlijk stijf geworden.
Groetjes, André

Omdat Paola en Jacqueline op zondag niet naar Aalsmeer gingen besloot ik om met zwager Fred mee te gaan naar Wijk aan Zee voor de Corus Cross. De Corus Cross is een voorbereiding voor de Halve ven Egmond en is erg zwaar en om deze reden ook niet erg druk. Op het Internet was het parcours niet beschikbaar en dat was maar goed ook. Het was 10,4 km waarvan 4 km over het strand en 4 keer het strand op ook weer 4 keer het strand af en tegen de duinen op. De start was in een miezerige regen en een windkracht 5.
Het strand was te breed om naar het harde deel te lopen, dus het grootste stuk door mul zand gelopen. De 10,4 km heb ik kunnen volbrengen in een tijd van 42:43.
Theo Woldberg