Zuiderzeemarathon op zaterdag 25 november 2006 (v:283)

André en Theo voltooien loodzware Zuiderzeemarathon

Onder zware omstandigheden, harde tegenwind en tot overmaat van ramp ook nog behoorlijk veel regen hebben Theo Woldberg en André van der Veen de Zuiderzeemarathon gelopen.
Een marathon die vanwege toegenomen verkeersdrukte niet meer vanuit Urk naar de Urksteeg in Zwolle gaat maar een wijziging heeft ondergaan.
Dit parcours liet ze starten in Nagele, verder over Schokland langs de dijk naar de Ramspolbrug. Vervolgens richting Kampen en voor Kampen de Grafhorsterweg op,dit om via de Schaapsteeg naar de oude polder Mastenbroek te lopen. Kort hierna was op de dijk Zwolle al in zicht. Er moest echter nog een klein lusje door de Vinexwijk Stadshagen(3 km) gemaakt worden om tot de juiste afstand te komen. In de laatste km zat nog een behoorlijke klim de brug over voordat men op de atletiekbaan kon worden verwelkomd.

Zuiderzeemarathon (recht op in de wind) versus Marathon New York (groot feest)
25 november 2006: Zuiderzeemarathon (ZZM) vroeg uit de veren want we moeten om 09.45 uur de bus halen die ons van Zwolle naar Nagele brengt maar eerst mijn fiets naar Nagele brengen omdat ik de ZZM ga volgen. 09.45 uur: de bus vertrekt naar Zwolle (jeetje wassen ultralopers hun loopspullen wel want toen we de bus instapten kwam ons een zure lucht tegemoet). 11.00 uur: de start. Wel 170 lopers vertrekken van Nagele naar Zwolle.
Ik dacht ‘laat ze maar gaan, ik voeg mij later wel bij Theo’ (ik zou Theo ‘begeleiden en verzorgen’ tijdens de 42.195 km). DUS NIET!!!!!!!!!!!!!!!!!!
De voorspelde windkracht 5 bleek echter (voor mijn gevoel) 10 te zijn geworden.
Ik reed als een verdwaasde naar mijn geliefde echter bij de 20 km gaf ik het op.
De constante tegenwind was me te veel geworden en ik besloot Theo wel weer in Zwolle te zien en mij bij André van der Veen te voegen. Langzaam en ‘geheel de weg kwijt’ reed ik verder. Tot ik op een geven moment stemmen hoorden die mijn naam riepen (ik dacht de (tegen)wind is mij echt fataal geworden). Maar nee, daar stonden Els, Netty, Gua en Jan Mulder!!!!!!!!!!!!!! Jan greep mijn fiets en reed weg, ik werd in de auto gezet en even later werd ik herenigd met Theo. Na ongeveer nog 7 km. kreeg ik mijn fiets terug en ben ik bij Theo gebleven tot de finish. Heel veel dank aan Jan M., Els, Gua en Netty.
5 november 2006: New York marathon (NYCM)
10.10 uur: (eindelijk) de start van de marathon der marathons (samen met nog ± 38.000 atleten) . Na het volgen van een perfect loopschema - verzorgd door Els - was het eindelijk zo ver. We waren aangekomen op donderdagavond in NY (Jacqueline, Jan Mulder, Theo en ondergetekende) en hadden vooraf aan de grote dag vooral veel gelachen en gerelaxt. De weeromstandigheden, verzorging en het vele publiek langs de gehele 42.195 km waren perfect!!!!!!!!!!!! Een hele mooie ervaring rijker.
Het gevecht tegen de elementen van de ZZM is niet te vergelijken met de NYCM.
Paola Edixhoven"

"" Na 4 jaar wilde ik weer eens proberen om een marathon onder de drie uur te lopen. Hiervoor had ik de Zuiderzee marathon uitgezocht.
De marathon van Amsterdam en van New York had ik als training gebruikt. De weersverwachting bekeek ik elke dag maar die werd er niet beter op. De windrichting werd ongunstiger en de kracht nam ook iets toe. Met een flinke tegenwind van kracht 6 (40 km/uur) startte de Zuiderzee Marathon om 11.00 uur in Nagele. De tegenwind varieerde van pal tegen tot schuin tegen.
Lieneke (de vrouw van André van der Veen) stond drie keer langs het parcours en moedigde me aan. Bij het 14 km punt had ik het al opgegeven om onder de drie uur te komen en begon toen regelmatig om te kijken of Paola er al aan kwam met de fiets. Zij zou het parcours mee fietsen om me te voorzien van eten en drinken. Ik begreep heel goed dat ze het erg moeilijk had met die sterke tegenwind. Bij het 18 km punt werd er iemand, die 300 meter voor me liep, ontzettend luidruchtig aangemoedigd, compleet met koeiebellen. Toen de 4 personen door bleven juichen nadat de loper hun al ruim was gepasseerd, kreeg ik ze iets beter te zien en ik zag een witte sweater met blauwe ballen, dat moet een Kombijer zijn, dacht ik. Dichterbij gekomen zag ik dat het Els, Gua, Netty en Jan Mulder waren. Héél erg leuk als je net hebt besloten om niet meer voor een snelle tijd te gaan. Ik vertelde ze dat ik een beetje op zoek was naar Paola en weg waren ze om Paola te zoeken. Het leek alsof ze binnen 5 minuten, luid toeterend, weer terug waren met de mededeling we kunnen haar niet vinden misschien is ze binnendoor gegaan. Ik verzekerde dat dat niet het geval kon zijn omdat ze dan levend zou verdwalen. Weg waren ze weer. Het leek daarna alsof binnen 10 minuten, een luid toeterende auto, het parcours op kwam deze keer zat Els achter het stuur met Paola er naast en weer was daar die luide koeiebel. Niet veel later zat Jan, met de fiets van Paola, me op de hielen, hij had er weer erg veel plezier in. De ene foto na de andere foto werd gemaakt. Nadat Paola weer met Jan had gewisseld kwamen ze regelmatig luid schreeuwend toeteren en bellend voorbij rijden. Bij de zoveelste keer ontkende ik aan een loper ze te kennen. De loper zei toen “maar ze kennen jou wel”. Voor ik het wist was ik bij het 38 km punt en moest de auto een andere weg volgen en was ik even alleen in alle rust met Paola. Want rustig is het er wel daar in de polder. Zeker wist ik dat Jan bij de finish stond hij schreeuwde de longen uit zijn lijf ”Theo, je kan het”. Met een eindtijd van 3 uur 21 min en 14 sec was ik niet ontevreden en is het een zeer geslaagde dag geworden.
Hééééél veel dank aan Jan, Els, Gua en Netty.
Theo Woldberg



"Ja, we beginnen een professioneel supportersclubje!"
Een marathon lopen is echt leuk, dat heb ik dit jaar al vier keer mogen ervaren en over twee weken in Diever volgt de vijfde, maar echt: nóg leuker is het om met drie moordwijven spontaan naar Kamperland te rijden en daar onze nietsvermoedende clubgenoten Theo en André aan te moedigen.
Wat hebben we een plezier gehad en wat hebben we wat afgelachen zaterdag in de buurt van IJsselmuiden!
Het was van: auto uit, aanmoedigen, juichen, schreeuwen, foto"s maken, lachen, gieren, brullen, auto in, auto uit, aanmoedigen, lachen gieren, brullen, aanmoedigen, bellen, toeteren, foto"s maken, auto in, stukje verder, auto uit, aanmoedigen, plasje doen achter de auto, lachen, gieren, brullen, toeteren, auto in, uitkijken voor plasje, stukje verder, auto uit, en zo drie en een half uur voort. We hadden amper tijd om honger of dorst te krijgen. Tussendoor mocht ik nog even herstellen van het lachen gieren brullen op de fiets van Paola, maar toen zij weer met Theo herenigd was, ging het vrolijk door met dat lachen, gieren, brullen.
Je had trouwens die verbaasde smoelwerken moeten zien van Theo, Paola, André, Lieneke, Jilles! Schitterend, wat een dag was het. Na afloop hebben Netty, Els, Gua en ik nog gezellig in Nunsp(l)eet gegeten. Het was al met al onvergetelijk!
Theo, Andre, Paola, Lieneke en Jilles, en alle andere lopers (vooral die hermafrodiet) en natuurlijk "mijn vrouwtjes" Gua, Netty en Els: jullie hebben me een onvergetelijke dag bezorgd. De Zuiderzee zal vanaf nu altijd op mijn lachspieren blijven werken!
Groetjes,
Jan