Dieverzand Boscrossmarathon Diever 17 december 2005 (v:226)

Jaap Koning en Jan Mulder soppen en glibberen in de modder van Diever

Jaap Koning en Jan Mulder hebben vandaag in het Drentse Diever meegedaan aan de Dieverzand Boscrossmarathon. Jaap liep drie van de vier ronden door het bos (31,7 km in 2.39) en Jan voltooide net als vorig jaar de volle boscrossmarathon (42,2 km in 3.38). Het was echt soppen en glibberen daar in de modder, meldt Jan in zijn onderstaande verslag.

“Zaterdagochtend 17 december 2005, half zeven. Mijn wekker gaat. Veel te vroeg voor een normale zaterdag, maar vandaag sta ik graag vroeg op. De Dieverzand Bosccross wacht op Jaap Koning en mij. Vorig jaar deed ik in Diever ook mee aan de wel heel bijzondere marathon over zompige bospaadjes. Het gevecht met de modder in de bossen beviel me zo goed dat ik nog eens wilde meedoen. Jaap wil het crossen door de bossen ook wel eens meemaken, dus hij gaat vandaag gezellig met me mee. Hij heeft door een knieblessure wel een trainingsachterstand en gaat vandaag voor de 31,7 km. Ik ga voor de marathon en ik heb er weer reuze zin in.

Gisteravond vroeg Jaap nog wel over de telefoon of ik vandaag nog wel naar Diever wilde gaan. De weersvoorspellingen waren en zijn immers verschrikkelijk slecht: koud, nat met winterse sneeuwbuien en bovendien een stormachtige noordwestenwind. “Blijf je niet thuis met dit weer?” vroeg Jaap. “Nee, ik ga liever naar Diever. Dit is juist hét weer voor de boscross, joh. Maar wil jij nog wel?”, vroeg ik terug. “Beloofd is beloofd. Ik ga met je mee. Ik ben morgen om half acht bij je.”

Na een lekkere douche en een stevig ontbijt van drie boterhammen met een liter karnemelk, pak ik mijn sporttas in. Vandaag gaan mijn oudste schoenen aan, want die mogen vies worden. Jaap is machinist en dus een man van de klok. Hij stapt klokslag half acht mijn huis in. Nog lekker even een kopje koffie samen en weg rijden we. Ik rijd heen en Jaap rijdt straks terug. We zitten nog niet op de A9 ter hoogte van de Ikea, of het begint me toch te sneeuwen. Binnen één minuut ligt er een paar centimeter sneeuw. De snelheidsmeter geeft 40 aan. “Ja, dat wordt straks bij Muiden al keren en naar huis”, lacht Japie.

Inderdaad halen we met deze sneeuw en snelheid Diever niet op tijd, dus ik begin ‘m al te knijpen, maar gelukkig, bij Diemen stopt het met sneeuwen en we kunnen weer 80 rijden. De rest van de rit gaat voorspoedig. Jaap en ik keuvelen in de auto gezellig over koetjes en kalfjes en we eten en drinken vrolijk door, want voor een echte langeafstandswedstrijd moet je maag goed gevuld zijn.

Bij Harderwijk en Zwolle houden korte sneeuwbuien ons nog wat op, maar ernstig is het gelukkig niet. De wolkenluchten in de verte zijn wel magnifiek. Soms komt de zon wat door, maar even later is het opnieuw donker en wit tegelijk. Wolken en sneeuw. We bellen vanuit de auto mijn zus Regien lekker wakker, want die had ook beloofd mee te gaan. Maar ze kon op het laatst niet mee vanwege haar werk. Ze weet niet wat ze mist.

Om half tien parkeren we voor het Dingspilhuus van Diever de auto. We hebben nog anderhalf uur voor de start. Tijd genoeg voor het inschrijven en we nemen ieder twee bakken koffie. Ik eet nog eens twee krentenbollen. Je weet maar nooit. Ik hou niet van een hongerklop tijdens de marathon. Ik koop ook nog een mooie lichtgewicht muts, want die heb ik vast nodig vandaag.

Het is rustiger dan vorig jaar. Om kwart voor elf verkennen Jaap en ik de start/finish-locatie maar er is nog geen hond. Wel drie aardige mannen van de organisatie die nog bezig zijn met het oppompen van de grote finishboog. Het gaat er allemaal lekker ontspannen aan toe. Nu weet ik waarom Wiegel in Diever woont en niet in Den Haag. Drukte en stress kennen ze niet in Diever.

Na het bananendrama van vorig jaar, toen mijn etenswaar voor onderweg door de organisatie buiten mijn medeweten was veiliggesteld en ik dus bijna omkwam van de honger (zie mijn verslag van vorig jaar) neem ik beslist geen risico. Ik verstop mijn bananen voor onderweg nu netjes in een plastic zak in een tent die daarvoor staat opgesteld naast de finish. We komen daar straks steeds langs als we een nieuwe ronde ingaan. Jaap en ik zoeken nog even de bosjes op en om twee mintuten voor elf staat er ineens toch een menigte lopers. Niet allemaal voor de 31 of 42 km, maar het zijn er zeker 150. Heel gezellig.

Om even over elf gaat het startschot. Jaap en ik staan redelijk vooraan maar laten de snelle jongens, grotendeels lopers die maar 1 of 2 rondjes lopen, lekker gaan. Wij pakken het tempo van iets meer dan 12 km per uur. Na de eerste 500 meter asfalt komen de eerste onverharde weggetjes. Door de sneeuw die is blijven liggen, is het spekglad en modderig. Ik zie Jaap verwonderd kijken. En ik zie hem denken: moet ik dit ruim 30 kilometer doen?

Ik zeg dat het hier in het begin nog wel gaat, maar dat het straks in het bos nog erger wordt. Eerlijk gezegd vind ik het hier ook al veel moeilijker dan vorig jaar. Toen waren alleen de bospaadjes moeilijk begaanbaar, maar nu is het overal spekglad. Je ziet iedereen moeite hebben met het houden van evenwicht, want je glijdt alle kanten op. Dit heeft niks met hardlopen te maken, maar met overeind blijven. Maar net als vorig jaar geniet ik met volle teugen. Hier was ik immers voor gekomen: buffelen door de modder.

Even later barst er een sneeuwbui los. Het is werkelijk winterwonderland. Ik zie Jaap ook genieten. Wat een idyllisch kersttafereeltje. Dat komt vooral omdat Jaap, die nu even vóór me loopt, een rode Kerstmuts op heeft. We lopen nu ook door de kronkelige hazepaadjes, dwars door het bos. Je moet je soms aan bomen vasthouden om niet te vallen. Op en neer gaat het en slingerdeslang. Gele bordjes met pijlen wijzen ons de weg, want Jaap en ik lopen in dit eerste rondje soms al alleen. Een stuk of 20 lopers voor ons, de rest al achter ons.

Jaap krijgt het crossen snel onder de knie, sneller dan ik. Op rechte stukje gaat het bij mij ook nog wel, maar steil omhoog over een modderig paadje en dan weer steil naar beneden dat is een ramp. Het is meer schaatsen en glijden. Mijn schoenzolen zijn veel te glad, maar daar moet iedereen toch last van hebben?

De twee verzorgingsposten in het bos verstrekken warme thee en, ja echt, warme sportdrank. Lekker. Jaap en ik stoppen iedere keer om minstens een beker weg te werken. We nemen onderweg ook regelmatig enkele druivesuikertabletten die ik heb meegenomen.

Na ruim 10,5 km glijden en glibberen, ploeteren en bibberen, komen we weer bij de finishlocatie. Jaap en ik pakken snel ieder een banaan uit de tent. Ook drinken we wat. De klok geeft al ruim 50 minuten aan. Die tijd zegt mij al dat het vandaag zeker niet zo snel als vorig jaar zal gaan. Dat kan ook niet onder deze gladde omstandigheden. Een tijd van onder de 3.30 zit er vandaag dus niet in. Maar erg vinden Jaap en ik dat niet. Meedoen, overeind blijven en heelhuids aankomen, daar gaat het om.

In de tweede ronde is het nog erger. De 150 lopers die allemaal al een keer zijn langsgeweest, hebben het parcours nog gladder gemaakt. Bij de eerste heuvelige bospaadjes word ik met mijn neus letterlijk op de drassige feiten gedrukt. Boem! Daar lig ik ineens met mijn handen, snuit en kont languit in de Dieverse modder. Gelukkig heb ik me niet bezeerd en ik kan meteen verder. Vanaf nu doe ik de klimmetjes nog een stukje voorzichtiger, dus ook wat langzamer. Die modder is koud. Jaap heeft van tevoren nog tegen me gezegd: als je geen handschoenen draagt en je hebt het koud, kun je ook lekker over je handen plassen. Ik hoef niet te plassen, maar Jaap gaat wel even tegen een boom staan. Mooi dat ik mijn handen niet onder zijn straal houd.

Na de eerste verzorgingspost in het bos komt er gelukkig weer een stukje met minder bochten en dan zet ik iets aan, met Jaap die het merkt maar me gemakkelijk volgt. Oersterk is die jongen. Het begint weer te sneeuwen en het is wonderschoon in het bos. We hebben er oog voor, terwijl we ook nog een paar andere jongens inhalen. Jaap loopt nu net achter me en ziet de modder op mijn broek. Hij zegt iets van: “Je hebt een lekker modderkontje”. Wat een schatje, hè?

Zo lopen, glijden, ploeteren en genieten Jaap en ik het tweede rondje door en als we na 21,1 km in iets meer dan 1 uur 45 weer doorkomen, pakken we weer onze welverdiende banaan uit de tent. Dan beginnen we aan rondje drie. Jaap zou er drie lopen vandaag, dus dit kan zijn laatste doorkomst en ronde zijn. Als hij zich straks echt nog lekker fris voelt, dan loopt hij misschien nog een rondje, zegt hij. Maar hij weet dat nog niet. Na de banaan vliegen we weer het bos in. Het is nu echt één en al modder, soms blijft mijn schoen steken en floept hij door de zuiging van de blubber bijna van mijn voet. De ultieme cross is er één op sokken, denk ik, maar gelukkig blijven mijn schoenen om mijn voeten. Wat wel lekker is van dit koude en natte weer, is dat je geen blaren krijgt. In het warme New York liep ik er vorige maand 2 op.

Ik loop echt wel lekker, maar zo ‘hard’ als in het eerste rondje lukt me niet. Ik ben na die ene val wat angstig geworden voor de heuveltjes. Een botbreuk of een kneuzing heb je hier zo opgelopen. De benen zijn nog wel soepel, en stramme spieren heb ik zeker niet, maar de aanvangssnelheid is er door de hevige gladheid en zompige modder wel uit. 12 km per uur halen we niet meer. Maar daardoor hebben we wel tijd om de acht op het totale parcours gesignaleerde toeschouwers (nou ja, eigenlijk argeloze wandelaars die schrikken van de hijgende hardlopers met startnummers op de borst) persoonlijk gerust te stellen en te bedanken voor hun aanwezigheid. Anders zouden we hier helemaal alleen lopen...

Jaap vindt het crossen ook leuk. Zwaar lijkt hij het niet te vinden. Hij begint na 25 kilometer doodleuk aan een gesprek over het (ver)kopen en (ver)huren van huizen en flatjes. Waar haalt hij die energie vandaan, denk ik. Ik lijk verdorie wel naast een makelaar te lopen in plaats van naast een vermoeide hardloper. Ik hijg zo"n beetje "ja" en "nee" aan Jaap terug en probeer onderwijl niet te vallen. Maar gelukkig blijkt Jaap even later toch ook een mens te zijn; hij vertelt dat hij nu toch wel iets van stramheid in de heup- en beenspieren voelt. Bij het 30 km-punt besluit hij dat dit echt zijn laatste rondje is en dat ik hele marathon zelf mag afmaken. Een verstandige beslissing, denk ik, want Jaap heeft inderdaad wel weinig kilometers in de benen om na 35 km nog steeds soepel te lopen.

Als we na 31,7 kilometer in 2.39 en nog wat weer over de finish komen, is Jaap klaar. Ik pak mijn laatste banaan uit de tent en we nemen afscheid. Jaap gaat alvast douchen en ik zie hem later in het Dingspilhuus.

Het is heel stil op het parcours geworden. Ronde vier is net als vorig jaar helemaal alleen voor mij. Alleen in het begin en aan het eind haal ik nog enkele lopers in, sommigen zitten nog in hun derde ronde. Ik word door niemand meer ingehaald. Bijna wel. Eén jongen zit na 36 km ineens 50 meter achter me, maar hij komt niet dichterbij. Op het moment dat ik hem zie, zie ik in het bos ook de beruchte Man met de Hamer achter een boom staan. Hamerman staat op eenzame lopers te wachten en wil toeslaan. Net op tijd verwijs ik die engerd door naar de jongen die achter me loopt. Een beetje egoïstisch moet je zijn aan het eind van een marathon. Het is hij of ik. Ik loop snel en zelfs iets harder door, maar de arme stakker achter me vecht vanaf dit moment een hevige strijd uit met de Man met de Hamer. Gelukkig heb ik vandaag geen last van hongerkloppen of andere ongemakken.

Ik loop de laatste kilometers, echt waar, bijna fluitend uit, want ik weet dan al dat ook mijn elfde marathon, qua omstandigheden de zwaarste van allemaal, uit zal lopen en nog lekker ook. Net als vorig jaar lukt het me om de laatste twee kilometer zelfs nog weer iets te versnellen en als een kievit, maar dan wel een vieze en modderige, passeer ik de finish in iets meer dan 3 uur 38. Wel 9 minuten langzamer dan vorig jaar, maar ik ben zeer tevreden met deze prestatie. Het was ook al een drukke week op mijn werk.

Aan de finish word ik gefeliciteerd door een oude bekende, een ex-collega, die in Diever woont. Ik krijg ook lekker een lift met de auto naar het verderop gelegen Dingspilhuus, waar ik Jaap heel vrolijk begroet. Na de warme douche en de uitwisseling van ervaringen met andere hardlopers trakteert Jaap op een lekkere kop erwtensoep. Die gaat erin als (en ook met) Unox-rookworst.

Vervolgens aanvaarden wij de thuisreis. Mijn benen, die absoluut geen pijn doen, branden nog zo lekker na. Jaap rijdt en ik droom tussen Zwolle en Amersfoort even heerlijk weg. Ik droom van Dieverse modder en van goudgele rakkers. (Even voor de goede orde: dat zijn volgens Gilles Visser bananen!)

Jaap, bedankt voor de gezelligheid vandaag! Volgend jaar weer? Ik wel.

Groetjes,

Jan Mulder"