Boscrossmarathon te Diever en halve marathon van Linschoten 18 december 2004 (v:166)

Jan Mulder voltooit loodzware Boscrossmarathon
André Boom loopt PR in Linschoten

Amper 5 weken na de marathon van New York heeft Jan Mulder in het Drentse Diever de Dieverzand Boscrossmarathon gelopen.
Deze marathon staat bekend als de "zwaarste" loop van Nederland.
Het parcours, 4 ronden van 10.5 km is modderig, glad en bovendien zeer heuvelachtig.
Het weer zat ook niet erg mee. De lopers moesten regen, hagel, natte sneeuw, windstoten, bliksem en onweer trotseren.
Zijn tijd van 3.29.35 was dan ook bijzonder knap.
Een persoonlijk verslag staat hieronder.

Dieverzand Boscross Marathon 18 december 2004 te Diever

Drie marathons in twee maanden. Ben ik een verdwaasde hardloper geworden? Het valt wel mee, vind ik. De marathon van Amsterdam in oktober stond in het teken van het gangmaken voor mijn vriend Paul Bakker, die er een prachtig PR liep (3 uur en 32 minuten). De marathon van New York in november liepen Jaap Koning, Paul Bakker en ik ‘for the fun’ onder het motto ‘samen uit, samen thuis’ (4 uur en 5 minuten). In zekere zin waren deze twee marathons voor mij prachtige trainingswedstrijden, waarvan ik overigens met volle teugen heb genoten. Maar toch wilde ik dit jaar, na Rotterdam in april in 3.13, graag nog één marathon in eigen tempo voltooien. Ruim twee weken geleden zag ik op intranet dat een week voor Kerst in Diever nog een boscrossmarathon op het programma stond. Die leek me wel wat, want tot eind januari wachten vond ik erg lang. In alle opzichten is de Boscrossmarathon van Diever het tegenovergestelde van de marathon van New York: geen asfaltparcours maar zompige en heuvelige bospaadjes, geen tienduizenden deelnemers, maar volgens mij minder dan 100, geen miljoenen enthousiaste toeschouwers aan de kant, maar 17, waarvan 12 aan de finish (niet veel, ik heb ze geteld, maar ze waren wel aardig en enthousiast). Hieronder mijn verslag.

Na een gezellige middag en avond uit met mijn collega’s (waarbij ik het bier en de rosé niet heb laten staan) lig ik vrijdagavond net voor middernacht in bed. De wekker gaat zaterdagochtend om half zeven. Wel erg vroeg voor mij. Tegen de weersverwachting in, rijd ik van half acht tot half tien in prachtig weer met een mooie opkomende zon naar het landelijke Diever. Ze zijn daar, zo lijkt het, net wakker en ik ben één van de eerste hardloopgasten die in het Dingspilhuus (of hoe heet het dorpshuis daar) me inschrijft voor de volgens ingewijden zwaarste marathon van Nederland. Een paar Belgen die ik op de A28 al had ingehaald, komen na mij binnen en bevestigen me dat deze loop, waaraan zij vorig jaar ook deelnamen, echt heel zwaar is.

Een uurtje later is het al gezellig druk in het dorpshuis. Er zijn veel deelnemers die voor de kortere afstanden inschrijven. Ik koop bij de plaatselijke supermarkt nog een paar bananen (was ik vergeten) en maak me gereed voor de start, die 800 meter noordelijker aan de rand van het dorp ligt. Mijn plastic zak met bananen, reserve-sportdrank, krentenbollen (voor het geval dat) en droge kleren leg ik netjes verpakt onder de caravan die bij de finish staat en daar waarschijnlijk niet wordt weggehaald. Daar kom ik straks 4 keer langs, want de marathonlopers moeten vier ronden van ruim 10,5 kilometer lopen. Ik heb geen toeschouwers die me bananen kunnen aanreiken, dus ik zal er vandaag zelf voor zorgen.

Even vóór 11 uur is het eerdere mooie weer ineens omgeslagen: donkere wolken boven de startlocatie. Het drupt al en als we om 11 uur precies weggefloten worden (was het startpistool nat?) ben ik binnen 2 minuten helemaal doorweekt in een glibberig bos beland, waar de organisatie de lopers al voor de spekgladde modderpaadjes had gewaarschuwd. Het plenst van de regen en ik schrik wel een beetje. Ik had gedacht bospaadjes te treffen zoals in het Amsterdamse Bos, maar in het Dieverzand zijn het, zoals trouwens ook op het internet te lezen was, écht onverharde bospaadjes met boomstronken die je, als je niet oppast, doen struikelen en gladde bladeren waar twee lopers in mijn buurt wel meteen over uitglijden en vallen. Ik ben verstandig en pas mijn snelheid en loopstijl aan; ik zet mijn streeftijd van 3.15 ook maar mooi meteen uit mijn hoofd, want met dit loodzware parcours mag je blij zijn als je heelhuids aan de finish komt.

Na ongeveer twee kilometer kleine heuveltjes doemt ineens een zandheuvel op van wel 20 meter omhoog. En deze blijkt niet de enige te zijn. De organisatie heeft echt een verschrikkelijk mooi parcours uitgezet (prima aangegeven ook) als je tenminste van afzien houdt. Ik ben blij voor Els Raap (boomstronken) en Paul Bakker (heuveltjes) dat zij vandaag niet hoeven mee te doen, want die zouden dit parcours niet leuk vinden. Ik vind het al snel leuker worden, vooral omdat mijn benen ondanks de hoogteverschillen redelijk goed blijven aanvoelen.

Na het eerste verzorgingspunt op ongeveer 4 kilometer (aardige lui die daar 5 uur lang midden in het bos en in de koude regen water, sportdrank en thee staan uit te delen) is er een iets breder pad dat een kilometer of twee niet zo heuvelig is, maar het is er wel spekglad. Ik had voetbalschoenen met noppen aan moeten doen vandaag. Vanaf een kilometer of 6 begint het opnieuw: kleine zompige paadjes met van die venijnige heuveltjes van een paar meter die door de modder amper te berennen zijn. En dan die ontelbare heerlijke korte bochtjes, soms om de bomen heen. Het gaat op en neer en heen en weer. Soms houd ik me even vast aan een dunne boom of tak om de bocht in het parcours veilig te maken. Ik ben dit crossen bepaald niet gewend, maar ik leer – vind ik – toch wel snel. Ik merk dat je beter met schoenen en al midden in een modderige plas kunt stappen dan er omheen slalommen. Soms zuigt de modder mijn schoen bijna van de voet, maar om de plassen heen glibberen lijkt mij gevaarlijker. Ik voel me net als een crosswielrenner, maar dan (gelukkig) één zonder fiets op zijn rug. Ik zie er trouwens vast ook uit als Richard Groenendaal na een modderige superprestigewedstrijd: besmeurd en vrijwel onherkenbaar. Gelukkig is aan het eind van de ronde door het Dieverzand weer een stukje vlak parcours, met 300 meter voor de finish zelfs wat asfalt. Om me heen zijn enkele lopers die ‘slechts’ 10,5 km afleggen aan hun eindsprintje bezig. Zij zijn klaar. Ik kom door in ongeveer 50 minuten en mag nu nog 3 rondes afleggen. De kop is eraf.

Ronde 2 wordt redelijk droog afgelegd. Het regent eventjes niet, maar het lijkt wel gladder in het bos. Als je vermoeid raakt, verlies je je coördinatie snel en kun je gemeen vallen. Gelukkig blijf ik de hele wedstrijd (vaak wel met kunst en vliegwerk) overeind, wat niet alle deelnemers na afloop kunnen zeggen. Ik kom na 1 uur 41 bij de caravan van de finish en verheug me op het eerste banaantje dat ik mezelf beloofd heb. Maar dan schrik ik en ervaar ik de enige teleurstelling van de dag: mijn plastic zak met proviand ligt niet meer onder de caravan! Ik zoek nog eens goed, want ik weet zeker dat ik mijn spullen daar gelegd heb. Die zak hebben ze, in verband met de regen, vast 100 meter verder in de tent voor de deelnemers gelegd, denk ik, en ik ren ernaartoe, maar daar aangekomen zoek ik ook een tijdje tevergeefs. Ik vraag enkele mensen of ze mijn paarse plastic tas gezien hebben, maar helaas.

Ik sta echt in dubio: ga ik naar de caravan terug of loop ik eerst nog een rondje op eigen kracht (zonder banaan dus) door. Ik besluit door te lopen en bij de volgende doorkomst naar mijn tas te vragen. Het oponthoud heeft ruim 2 minuten geduurd. Ik ben toch wat uit mijn ritme, want het zit me niet lekker. Sinds mijn eerste marathon in 2002 ben ik altijd nog bang voor een ram van de honger (hongerklop). Die bananen onderweg heb ik echt nodig. Maar ik voel me nog goed, dus vooruit maar.

Ronde 3 loop ik vrijwel alleen. De deelnemers van de halve marathon zijn immers ook al klaar. Bij de verzorgingsposten drink ik wat extra sportdrank, ter compensatie van de banaan die ik gemist heb. Ik moet er even later wel voor de tweede keer deze wedstrijd een plaspauze van 30 seconden voor inlassen. Maar daarna loop je wel lekkerder.

Ja, ik loop echt lekker, maar hoor het boven mij wel ernstig rommelen. Dan een lichtflits en een knal boven mij en dan breekt de hel los op aarde: hagel, bliksem, onweer, natte sneeuw. Ik ben eigenlijk doodsbang voor het gedonder maar nu even niet, want ik ben vastberaden om mijn marathon uit te lopen. Ik kwam niet naar Diever om na 32 kilometer uit te stappen. Hopelijk laten ze de wedstrijd wel doorgaan, want eerder deze zomer werd in Diever een wedstrijd gestaakt wegens het onweer.

De vlakke stukken zijn door de hagel gevaarlijk glad. Ik maak maar kleine stapjes en loop dus minder snel. Dan kom ik bij een gevallen medeloper die daarbij zijn been bezeerd heeft. Ik help hem overeind. Hij kan, rustig aan, wel verder en ik ook. Dan komt weer de doorkomstplaats in zicht. Het is echt noodweer en ik voel me eerlijk gezegd een (soort van) held. Dat ik dit vrijwillig doe en er nog plezier in heb ook. Ik zwaai terug naar de enige twee vrouwelijke toeschouwers die ondanks het pestweer nog staan aan te moedigen aan de rand van het bos. Ik zie de finishlocatie alweer en ben blij dat mijn benen nog goed aanvoelen.

Aangekomen bij de caravan stop ik en ik hoop eronder alsnog mijn etens-tas te vinden. Maar helaas: nee, dus klop ik aan. En ja hoor, de tas ligt binnen! Hij wordt me vriendelijk aangereikt en ik pak mijn twee bananen eruit en ik loop in hoera-stemming verder. Eén banaan werk ik in een mum naar binnen. Heerlijk!

Mijn klokje wijst 2.40 met nog ruim 10,5 kilometer te gaan. Ik reken uit dat ik echt flink gas moet geven als ik nog binnen de 3 uur en 30 minuten wil binnenkomen. Ik voel me weer eens ambitieus worden. Eindtijden zijn niet meer zo belangrijk voor me als vroeger, maar nu ik me goed voel na 32 kilometer, creëer ik toch weer een doel. Ik heb geen idee op de hoeveelste plaats ik loop, maar vandaag ga ik wel proberen binnen 3 uur 30 te finishen. Vóór me zie ik een paar lopers die me zijn gepasseerd toen ik bij de caravan mijn bananen aan het vinden was. Die lopers vóór me worden direct een prooi voor me. Ik versnel op het asfalt en nog vóór het bos heb ik de eerste te pakken. Er lopen er nog een paar. Oefening baart kunst, denk ik, en ik neem de glibberige paadjes nu als een volleerd boscrossloper. Het weer is gelukkig weer iets beter en ik denk aan die warme marathon van New York. Wat een verschil tussen die daar en deze hier in Diever. De boscrossmarathon onder deze omstandigheden is er één voor helden. En ik voel me er vandaag één van.

De paadjes tijdens ronde 4 ken ik inmiddels goed. Ik weet waar ik echt moet oppassen. Dat maakt het gemakkelijker. Heel langzaam slok ik én mijn tweede banaan én de lopers voor me op. Eén loper houdt het nog uit tot na de tweede verzorgingspost in het bos. Ik neem daar niks meer te drinken, maar ik bedank de mensen die daar kou lijden wel voor hun goede zorgen. Nog ongeveer 3 kilometer te gaan. Ik heb nog minder dan 14 minuten. Ik verbaas me erover hoe goed de benen nog voelen. Dat komt misschien door de tempowisselingen van omhoog en omlaag. Tijdens de laatste 2,2 kilometer na het 40-kilometerpunt knal ik er alles uit wat er nog inzit. Ik haal nog zeker 5 mensen in, ook lo(o)p(st)ers die nog aan hun vierde ronde moeten beginnen. Dit is echt fantastisch, denk ik bij mezelf. Mijn vierde marathon dit jaar en alle vier de keren finish ik in een welhaast euforische stemming. Vandaag staan er 12 toeschouwers en organisatoren bij de streep, als ik in 3.29.35 binnenkom. “Wat een schitterende marathon! Heel erg bedankt allemaal! Volgend jaar ben ik weer van de partij”, roep ik ze toe. Als ik drie kwartier later schoon gedoucht in de auto naar Amstelveen terugrijd, voel ik me een in-en-in gelukkig mens.

Jan Mulder 18 december 2004

--------
André Boom liep de Linschotenloop en doet het volgende verslag:
"Dit jaar heb ik weer als afsluiting de Linschotenloop gelopen. Net als vorig jaar was het onstuimig weer, met behoorlijk wat wind en af en toe regen/hagel. Ik wilde heel graag mijn PR nog wat bijstellen en dat is gelukt (met maar 30 seconden, maar toch…). Nadeel van de Linschotenloop is dat je zonder chip loopt en dus bij de start behoorlijk wat seconden verliest. Met 1700 deelnemers op de 21 km was dat een heel gedrang (er is geen apart startvak voor de wedstrijdloop) en bovendien gaat de route al vrij snel na de start km een smal landweggetje op. Maar dat mag de pret niet drukken, want de organisatie en de sfeer waren weer prima. Het parcours ook, maar ik heb niet veel om me heen gekeken. (Officiële) tijd 1:36:18.
Groetjes, André Boom"